บทที่ 4 ตระกูลธรรมศิริ
ทาวัตสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น จึงตอบกลับไปอย่างซื่อตรงว่า "ทางฝั่งนั้นจัดการยากครับ การที่ตระกูลธรรมศิริจะซ่อนใครสักคน มันง่ายดายเหลือเกิน"
"ไอ้ธงชัย เห็นหน้าตาดูเป็นผู้เป็นคน ที่แท้ก็พวกตีท้ายครัว สารเลว!" คิ้วเข้มของคณเดชกระตุกอย่างแรง นัยน์ตาสีดำสนิทลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความหงุดหงิด
"เอ่อ... จะเรียกว่าตีท้ายครัวก็ไม่ถูกซะทีเดียวนะครับ ตามหลักแล้วน่าจะเรียกว่ารับช่วงต่อมากกว่า..." ทาวัตอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความยุติธรรม แต่ก็ต้องรีบหุบปากฉับ สำลักลมหายใจจนไอออกมาเบาๆ
ภาพในคืนนั้นที่ธงชัยคอยปกป้องรดายังคงติดตาตรึงใจ ความรักความห่วงใยในแววตาของชายคนนั้นช่างลึกซึ้งและชัดเจนเหลือเกิน
คณเดชรู้สึกจุกแน่นในอกอย่างบอกไม่ถูก
ภรรยาที่แสนจะจืดชืดไร้ชีวิตชีวาของเขา มีเสน่ห์มากขนาดนั้นเชียวหรือ? ขนาดธงชัยที่ขึ้นชื่อว่าเป็น 'บาทหลวง' ผู้ไร้รักไร้กิเลสในวงสังคมไฮโซ ยังยอมลดตัวลงมาเป็นองครักษ์พิทักษ์เธอ?
คณเดชนั่งลงบนโซฟา จิตใจว้าวุ่นราวกับคลื่นที่ซัดสาด ภาพการทะเลาะเบาะแว้งและความผิดหวังที่มีต่อรดาผุดขึ้นมาในหัวไม่หยุดหย่อน ในขณะที่เขากำลังพยายามสงบสติอารมณ์ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ หน้าจอโชว์เบอร์ของคุณปู่ หัวใจเขากระตุกวูบ รู้ดีว่าปู่ต้องมีเรื่องจะพูดแน่ จึงกดรับสาย
"คณเดช ไอ้หลานเนรคุณ! ปู่ได้ข่าวว่าแกจะหย่า แล้วยังไปมั่วสุมกับแม่ภาวินีนั่นอีก แกคิดบ้าอะไรอยู่!" เสียงของคุณปู่ดังลั่นราวกับฟ้าผ่าทะลุโทรศัพท์ออกมา เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด "ไสหัวมาที่ห้องทำงานฉัน เดี๋ยวนี้!"
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไป คณเดชก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันน่าอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกในห้องรับรอง
ขุนพลนั่งอยู่โดยมีไม้เท้าค้ำยัน พร้อมด้วยเลขาคนสนิทและกิตติภพคอยประคอง สีหน้าดำทะมึนราวกับน้ำหมึก
คณเดชยืนยืดตัวตรงต่อหน้าผู้ใหญ่ น้ำเสียงแฝงความดื้อรั้น ความอัดอั้นในใจระเบิดออกมาในที่สุด "คุณปู่ครับ สัญญา 3 ปีครบกำหนดแล้ว ปู่เคยรับปากผมว่าให้แต่งกับรดาแค่ 3 ปี พอครบกำหนด จะอยู่ต่อหรือจะหย่า ก็แล้วแต่ใจผม"
"เวรกรรม! เวรกรรมจริงๆ! ลูกสะใภ้ฉันไม่ถูกใจ แล้วทำไมหลานสะใภ้ฉันจะหาคนที่ถูกใจไม่ได้บ้าง ทำไม?! ฉันต้องการรดา! ไปตามรดากลับมาเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่มีรดา ฉันนอนไม่หลับกินไม่ได้ ฉันไม่เอาใครทั้งนั้น ฉันจะเอารดามาเป็นหลานสะใภ้ตระกูลศิริบูรณ์!" เสียงของคุณปู่ดังขึ้นเรื่อยๆ ความโกรธทำให้แทบขาดสติ จนสุดท้ายก็โวยวายราวกับเด็กเอาแต่ใจ
"ชีวิตของผม ผมมีสิทธิ์เลือก!" คณเดชตะคอกกลับด้วยความโมโห อารมณ์ที่สะสมมาปะทุราวกับภูเขาไฟระเบิด นาทีนี้เขาไม่อาจทนรับแรงกดดันและคำตำหนิจากปู่ได้อีกต่อไป
"รดาดีขนาดนั้นแกยังไม่เอา! แกยังกล้ามาทะเลาะกับฉันเพื่อแม่ภาวินีอีกเหรอ!" ปู่โกรธจนตัวสั่น ราวกับจะระบายความไม่พอใจทั้งหมดที่มีออกมา
การโต้เถียงทวีความรุนแรงขึ้น จู่ๆ โทรศัพท์ของคณเดชก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข้อความจากภาวินี เขาใจเต้นแรงและรีบกดรับสายทันที
"คณเดชคะ ฉันคิดถึงคุณจัง ตอนนี้ฉันอยู่ใต้ตึกบริษัทแล้วนะคะ..." เสียงของภาวินีหวานใสราวกับสายน้ำไหลเย็น ช่วยละลายความโกรธและความกลัดกลุ้มในใจเขาได้ในพริบตา
แต่ทว่า ขุนพลก็ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์เช่นกัน ใบหน้าของท่านเปลี่ยนสีทันที นิ้วมือสั่นระริกชี้หน้าคณเดช ความโกรธเกรี้ยวถาโถมเข้ามาดั่งพายุ หน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง ก่อนจะล้มพับหมดสติไปต่อหน้าต่อตาคณเดช
ราวกับความขัดแย้งและความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดถูกแช่แข็งในวินาทีนั้น ความหวาดกลัวแล่นพล่านในใจคณเดช เขารีบวางโทรศัพท์แล้วพุ่งเข้าไปหาปู่ทันที
"คุณปู่! ปู่เป็นอะไรไปครับ?"
หลังจากความโกลาหลวุ่นวาย ในที่สุดพวกเขาก็พาคุณปู่ส่งโรงพยาบาลได้สำเร็จ
คณเดชอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจภาวินีขึ้นมาเล็กน้อย เขายังไม่ได้หย่าขาดอย่างเป็นทางการ แต่เธอกลับกล้าเข้ามาแสดงตัวอย่างเปิดเผยถึงที่
ถ้าเกิดมีคนไม่หวังดีเห็นแล้วถ่ายรูปไปลงข่าว...
เขาไม่ได้แคร์ข่าวฉาวพวกนั้นหรอก แต่ถ้ารดามาเห็นเข้า เธอคงจะเสียใจแย่... ทันใดนั้นคณเดชก็ยิ้มเยาะตัวเอง ตอนนี้เธอมีคนมารับช่วงต่อแล้ว จะมาแคร์อะไรกับอดีตสามีอย่างเขา?
มีแต่คุณปู่นั่นแหละที่ยังอาลัยอาวรณ์เธอ คิดว่าผู้หญิงแพศยาคนนั้นเป็นหลานสะใภ้แสนดี
รอให้ปู่หายดีก่อนเถอะ เขาจะทำให้ปู่เห็นธาตุแท้ของรดาให้ได้ แต่จะว่าไป ภาวินีก็มาผิดจังหวะจริงๆ แค่จะเอาขนมมาให้ แต่กลับทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตทั่วเมือง แถมยังทำให้ปู่โกรธจนเข้าโรงพยาบาลอีก
เฮ้อ ช่างเถอะ ภาวินีใสซื่อและจิตใจดีขนาดนั้น เธอคงไม่ได้ตั้งใจหรอก
"ท่านประธานครับ เรื่องทางนี้ต้องแจ้งให้นายหญิงทราบไหมครับ?" ทาวัตเอ่ยถาม
คณเดชกำโทรศัพท์ในมือแน่น ในใจเต็มไปด้วยความสับสนและจนปัญญา
ภาพที่คุณปู่ล้มลงเมื่อครู่ยังคงชัดเจน ความรู้สึกผิดและความกังวลถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นซัด เขาคิดถึงรดา อยากบอกเรื่องนี้กับเธอ หรือแม้แต่หวังว่าเธอจะมาเยี่ยมปู่ที่โรงพยาบาล แต่เมื่อนึกถึงการทะเลาะเบาะแว้งและความขุ่นข้องหมองใจที่ผ่านมา เขากลับวางฟอร์มไม่ลง
"ฉันควรจะโทรหาเธอจริงๆ เหรอ?" คณเดชพึมพำกับตัวเองเบาๆ สงครามในใจตีกันวุ่นวายดึงรั้งความตั้งใจของเขาไปมา ในที่สุด ท่ามกลางความทรมานใจ เขาตัดสินใจสูดหายใจลึก แล้วกดโทรออกหาเบอร์ของรดา
